بارها و بارها صحنه های بسیاری دیده ام که دائم از خودم می پرسم چطور این آدما که اسم خودشان را پدر و مادر می گذارند، هرگز به این که تاثیرشان در شخصیت و آینده بچه به چه صورت است فکر نمی کنند. آری اگر شما هم  دقت کنید می بینید.

بیاید بعد از این ذره بینی به دست بگیرید و انسانها را از بزرگ و کوچک بررسی کنید خواهید دید که صفاتی چون ترسو، ناتوان، بی مسئولیت،بی عرضه، تنبل، افسرده، خودخواه، بدبین و مردم گریز،و.... تمامی شاید حتی ریشه در یک جمله از طرف والدین داشته باشد که به راحتی می گوییم و بدون فکر کردن به عواقب آن به سراغ کار خودمان می رویم. دکتر هولاکویی در سخنرانی های خود توضیح می دهد که بچه ها تا سن 3 سالگی، خود را موجوداتی ناتوان و متاسفانه غیر دوست داشتنی می بینند و با انرژیی که والدین به آنها می دهند این معزل برطرف می گردد و اگر والدین عوض ملاحظه این موضوع، دائم به فرزندشان مارک "بچه بد" هم بزنند چه بسا این تصور انسان بد تا ابد با او بماند و به توصیه ایشان پدر و مادر کودک فقط و فقط در صورتی که در تنگنای شدید قرار گرفتند می توانند از واژه "کار بد " استفاده کنیم.

حال آنکه بسیاری از افراد اجازه حرف زدن، تخلیه هیجانات، یا لذت کامل از بازی کودکانه، را به بهانه های مختلف از قبیل تربیت اجتماعی و یا ملاحظات حضور کودک در جمع بزرگسالان، و یا با اصطلاح خودفریبانه ای نگرانی از آینده کودک در عدم آموزش برخی موارد سلیقه ای که مختص زمان خاص است به کودکانشان نمی دهند، و حتی بازخوردی به تفکر یا نوع رفتار خود و بررسی تاثیرات آن ندارند، و تازه وقتی کودک به سنین جوانی رسید و رفتاری را مطابق الگوی ایدآل، ولی بی زحمت خود نیافتند، آن را  متاثر از عصر حاضر و یا اجتماع دوستان و ... می دانند. باید گفت که تمامی این عوامل بی تاثیر نیستند ولی اولین اجتماعی که کودک در آن قرار می گیرد همانا اجتماع خانواده اوست و قبل از هر چیز اولین دوستان بچه ها پدر و مادرشان هستند که قطعا تاثیر آن از بقیه موارد بسیار بیشتر خواهد بود، به گونه ای که این تاثیر تبدیل به شخصیت دائمی کودک خواهد شد.